J. Joyce - "Dublińczycy"

Szanowała swego męża tak samo, jak szanowała instytucję Poczty Państwowej, czyli jako coś potężnego, bezpiecznego i pewnego. I choć zdawała sobie sprawę z tego, że nie jest on człowiekiem wielu talentów, ceniła sobie jego abstrakcyjną wartość jako mężczyzny.

Bardzo lubię opowiadania. Uważam, że to naprawdę wielka sztuka w tak krótkiej formie dobrze nakreślić charakter bohaterów, zainteresować fabułą, czy zaskoczyć zakończeniem. Oczywiście, nie każde opowiadanie musi być nieprzewidywalne, ale tak również się zdarza.

Jestem w trakcie poszukiwań swojego idealnego zbioru opowiadań i sięgając po „Dublińczyków” byłam ciekawa, czy to właśnie ta książka zostanie w mojej pamięci na zawsze.

„Dublińczycy” to zbiór piętnastu opowiadań, traktujących o zwykłych ludziach, ich pragnieniach, troskach i tajemnicach.

Książka została pierwszy raz wydana w 1914 roku (w Polsce dopiero w 1958r.). Sam autor urodził się w roku 1882, a czas fabuły w jego opowiadaniach plasuje się na koniec XIX wieku, akcja  zaś osadzona jest w Dublinie i nie wykracza poza jego granice. Jest to istotna informacja i warto o niej wiedzieć, zanim zabierzemy się za tę pozycję. Nie znajdziemy w niej współczesnych opisów miast, czy spotkań w kawiarniach z dostępem do Internetu. Tym samym mentalność ludzi może się wydawać inna od naszej.

Autor właśnie na to zwraca największą uwagę – na psychologię postaci. W kilkunastu historiach przedstawia nam zarys irlandzkiego społeczeństwa, które ma kilka wspólnych cech, a jednocześnie wiele ich dzieli. Wszystko napisane jest przystępnym językiem, co niewątpliwie jest dużym plusem tej książki.

Podejrzewam, że za kilka dni nie będę pamiętać każdego opowiadania. Nie wywarły one na mnie takiego wrażenia, jakiego bym oczekiwała. Tak jak wspomniałam na początku – nie zawsze jest zaskakująco. Podejrzewam, że James Joyce chciał skłonić czytelnika do myślenia i pokazać, że nie zawsze ktoś, kto uchodzi za moralnego człowieka, jest takim w istocie, a pozory często mylą.

Zgadzam się z tym założeniem autora i w większości opowiadań zauważyłam ten ukryty sens.

Szczególnie w pamięci zapadnie mi opowiadanie „Do pary”, a także „Zmarli”, które uznawane jest za arcydzieło gatunku.

Cieszę się, że poznałam prozę Jamesa Joyce’a i Was również do tego zachęcam. a sama nadal będę poszukiwała idealnego zbioru opowiadań. Życzcie mi powodzenia! :)

***

Autor: James Joyce

Tytuł: Dublińczycy

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 200

Ocena:
★★★★★★☆☆☆☆